(၁)
ငယ္ငယ္ကဆိုရင္ ကြ်န္ေတာ္ဟာ ပံုျပင္ေတြကို သိပ္ႀကိဳက္ပါတယ္။
အေမကလည္း ပံုေျပာေကာင္းသူတစ္ေယာက္ပါ။ ဒါေပမယ့္ ညစဥ္ရက္ဆက္ ျဖစ္လာတဲ့အခါ အေမ့မွာ ပံုျပင္ရွားလာပါတယ္။
သူေျပာဖူးတဲ့ ပံုျပင္ေတြကိုလည္း ကြ်န္ေတာ္က မွတ္မိေနတတ္ေတာ့ အေမလည္း အခက္ၾကံဳရတာေပါ့။
တစ္ညမွာေတာ့ အေမက ကြ်န္ေတာ့္ကို ပံုျပင္မဟုတ္တဲ့ အေၾကာင္းအရာတစ္ခု ေျပာျပလာတယ္။
အျပင္မွာ တကယ္ျဖစ္ပ်က္ခဲ့ၿပီး ဘာေၾကာင့္ရယ္လို႔ ဘယ္သူကမွ မေဝခြဲႏိုင္တဲ့ ကိစၥေလးတစ္ရပ္ပါ။
အဲဒီထဲက ဇာတ္ေကာင္ကေတာ့
ဦးပိုက္ႏြယ္ တဲ့။
(၂)
အေမတို႔ေနတဲ့ ရြာကေလးမွာ ဦးပိုက္ႏြယ္ဟာ တစ္ဦးတည္းေသာ ပညာတတ္ပါပဲ။
ျမိဳ ့ကိုခြာၿပီး ရြာမွာ ျပန္လာေနေပမယ့္ ဘယ္သူနဲ႔မွ မရင္းႏွီးေအာင္ တစ္သီးတစ္သန္႔ ရပ္တည္ခဲ့ပါတယ္။
ဘြားဘြားတို႔ အပါအဝင္ ရြာကေလးရဲ႕ လူႀကီးသူမေတြဟာ သူ႔ကို နားမလည္ခဲ့ၾကပါဘူး။
သူဟာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ရြာကိုစြန္႔ခြာၿပီး သူစိမ္ဆန္စြာ ရြာကို ျပန္ေရာက္လာတဲ့ သူေပါ့။
တကၠသိုလ္ပညာ တစ္ပိုင္းတစ္စ သင္ခဲ့ဖူးတယ္ဆိုတဲ့ သူ႔အတြက္ ရြာကေလးက ဂုဏ္ယူမိေပမယ့္ သူကေတာ့
သူ႔ကိုယ္သူ ျပန္သိုဝွက္လြန္းလွပါတယ္။
သူ႔တဲေလးဟာ ရြာအစြန္မွာရိွၿပီး သူက ညဘက္က်မွ လေရာင္ရိွရာသို႔ထြက္လာတတ္ပါတယ္။
သူရဲ႕ဘႀကီးျဖစ္သူက ရြာမွာ ျပည့္စံုၿပီး ၾသဇာေညာင္းလြန္းသူမို႔ သူရဲ႕ စားဝတ္ေနေရးဟာလည္း ပူပန္စရာမရိွခဲ့ပါဘူး။
ဒါေပမယ့္ သူ႔ဘႀကီးကိုယ္တိုင္ဟာလည္း သူ႔အေၾကာင္း ေတြးမိရင္ ကြမ္းအစ္ႀကီးေရွ႕ခ်ၿပီး ေခါင္းကိုသာ ယမ္းခါေနတတ္တယ္။
ဦးပိုက္ႏြယ္က သိပ္ကို ထူးဆန္းတယ္။
ညေကာင္းကင္မွာ ပံုသဏၭာန္အမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ သာေနခဲ့တဲ့ လမင္းကိုပဲ သူက ေျမျပင္ေပၚကေန ကြ်မ္းကြ်မ္းေဝေဝၾကည့္ေနတတ္တယ္။
အဲဒါဟာ တစ္ခါတေလ မဟုတ္ဘူး။ လကိုျမင္ေနရတဲ့ ညေတြတိုင္းမွာပါပဲ။
နီးစပ္သူ တစ္ေယာက္စ၊ ႏွစ္ေယာက္စက ဘာေၾကာင့္လဲဆိုတဲ့ အက်ဳိးအေၾကာင္းကို သူ႔ဆီ ေမးၾကည့္ၾကေပမယ့္
အေျဖကိုေတာ့ လံုးဝ မသိခဲ့ပါဘူး။
သူကေတာ့ ညေပါင္းမ်ားစြာမွာ လမင္းကိုသာ ေငးၾကည့္ေနခဲ့တယ္။
အဲဒီလိုနဲ႔ သူ႔တဲေရွ႕က သစ္ပင္အိုဟာ သူ႔အတြက္ လမင္းေမွ်ာ္စင္ပမာ ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။
သူဟာ အရပ္ရွည္တယ္။ အသားအေရ ျဖဴဝင္းစိုျပည္တယ္။
အမူအရာအားျဖင့္ သြယ္ေပ်ာင္းႏူးညံ့ၿပီး အညိဳေရာင္ကို အျမဲတမ္းလို ဝတ္တတ္တယ္။
အက်င့္တစ္ခုလို ေျပာစရာရိွတာကေတာ့ သူ႔လက္ထဲမွာ ရိုးတံရွည္တဲ့ ျမက္ပင္ေလးတစ္ပင္ကို တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္မွာ
ဘယ္ညာလႈပ္ယမ္းရင္း လမင္းေလးကိုပဲ စိတ္ထဲက နမ္းေနတတ္တယ္။
ဘာရယ္မဟုတ္ပါဘဲ သူ႔ဇာတ္လမ္းက အလြမ္းဆန္တယ္။
တစ္ညမွာပဲ ဦးပိုက္ႏြယ္ဟာ ေရာဂါတစ္ခုနဲ႔ ဆံုးပါးသြားပါတယ္။
သူဆံုးတဲ့ညမွာ ေျမျပင္ေပၚကို စၾကဝဠာရဲ႕ ႏွင္းစက္ေတြ ကြာက်လာတယ္။ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္အထိ သူဟာ လမင္းကို
ၿငိမ္သက္ေငးေမာေနခဲ့တယ္။
သူ ေသဆံုးၿပီးခ်ိန္မွာ လေရာင္ျခည္က သူ႔ရုပ္အေလာင္းေပၚ ရႊန္းလဲ့ေဝေဝ စီးက်လာတယ္။
သူဟာ ပညာရိွေတြလက္ထဲက ပေဟဠိဝွက္တဲ့ ကဗ်ာတစ္စလိုပါပဲ။
ရြာကေလးကို ခက္ဆစ္စာလံုးေတြ ေပးခဲ့ၿပီး ျပန္မလာမဲ့ အေဝးခရီးကို ထြက္ခြာသြားခဲ့ပါေတာ့တယ္။
“ၿပီးေတာ့ … ဘာဆက္ျဖစ္လဲ အေမ” “အဲဒါပဲေလ သားရဲ႕၊ အေမတို႔လည္း ဘာမွန္း မသိဘူး”
“ဟာ….” ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ မေက်မခ်မ္း ျဖစ္သြားမိပါတယ္။
အဲဒီည အိပ္စက္ခ်ိန္မွာ ေခါင္းအံုးေလးဟာ ကြ်န္ေတာ္ကို ထမ္းထားရတာ ခါတိုင္းထက္ပိုေလးပါလိမ့္မယ္။
အေတြးနက္နက္ေတြ ေခါင္းထဲမွာ လွည့္လည္ခ်ီတက္ေနလို႔ေပါ့။
ေနာက္ေတာ့လည္း…. ကြ်န္ေတာ္တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ဦးပိုက္ႏြယ္ကို ေမ့သြားတယ္။
လက္ေတြ႔ဆန္တဲ့ ေလာကထဲမွာ ေနေရာင္ဆီမီးေရာင္ကို ခိုလႈံေပြ႔ဖက္ရင္း လေရာင္ျခည္နဲ႔ ေဝးေနခဲ့တယ္။
တိုက္ဆိုင္တာရိွမွ ဦးပိုက္ႏြယ္ရဲ႕ အျဖစ္ကို သတိရတတ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ နည္းပါးလြန္းပါတယ္။
(၃)
အဲဒီလိုနဲ႔….ခက္မာက်စ္လ်စ္တဲ့ ပိေတာက္ပင္ေပါက္ေလးလိုပဲ။
ကြ်န္ေတာ္လည္း တစ္စတစ္စ အရြယ္ေရာက္လာပါေတာ့တယ္။ ကြ်န္ေတာ့္မိသားစုက ဆင္းရဲပါတယ္။
မေျပလည္တဲ့ စီးပြားေရးကို ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္း ရင္ဆိုင္ရင္း ကြ်န္ေတာ္လည္း အရိုးေတြ ခိုင္လာခဲ့တယ္။
ခ်ဳိ႕တဲ့တဲ့ ေက်ာင္းသားဘဝမွာ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ မေမ့ႏိုင္စရာေတြက စည္ေဝလို႔ပါပဲ။
ဒါေပမယ့္ မေမ့ႏိုင္ဆံုး ညတစ္ည၊ ကြ်န္ေတာ့္ ဘဝကို ေျပာင္းျပန္လွည့္ပစ္ခဲ့တဲ့ ညတစ္ည ရိွခဲ့ဖူးပါတယ္။
အဲဒီညမွာပဲ မိုးေပၚက လဟာ အလိုေလ်ာက္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားတယ္။
အဲဒီညကေတာ့ …. ကြ်န္ေတာ့္တို႔ ဆယ္တန္း ေက်ာင္းသားေတြ စာေမးပြဲ ေအာင္စာရင္းထြက္မယ့္ ညပါပဲ။
ကြ်န္ေတာ္တို႔ၿမိဳ႕ကေလးရဲ႕ အစဥ္အလာအရ ဆယ္တန္းေတြ ေအာင္စာရင္းထြက္ရင္ မနက္က်မွ စာရြက္ကပ္တာ မဟုတ္ဘဲ
ညကတည္းက ေလာ္စပီကာနဲ႔ ေအာ္ေၾကညာေပးပါတယ္။
ညေနဦးကတည္းက မနက္က် ဆယ္တန္းေတြ ေအာင္စာရင္းထြက္မယ္ဆိုတဲ့ သတင္းဟာ တစ္ၿမိဳ႕လံုးကို ပ်ံ႕ႏွံ႔လႈပ္ႏႈိးထားပါတယ္။
စက္ဘီးေတြ ဟိုဟိုသည္သည္ ႐ႈပ္ယွက္ခတ္ေျပးလႊားၿပီး
ဆယ္တန္းေျဖထားတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြလည္း အုပ္စုလိုက္ ရင္ခုန္ေနၾကပါၿပီ။
အေမ့ကို ခြင့္ေတာင္းၿပီး ညီအစ္ကို မသိတသိအခ်ိန္မွာ ကြ်န္ေတာ္ လမ္းေပၚထြက္လာခဲ့ပါတယ္။
လူရွင္းတဲ့လမ္းဘက္က ပတ္ေလွ်ာက္ရင္း ကြ်န္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း တအံုေႏြးေႏြးေတြးလာခဲတယ္။
ကြ်န္ေတာ့္ရင္ထဲမွာလည္း အရက္ျပင္းတစ္ခြက္ ေသာက္ထားသလို ပူရွေနတယ္။ အဓိက,ကေတာ့ အခ်က္သံုးခ်က္ပါပဲ။
(က)
ကြ်န္ေတာ္တို႔ၿမိဳ႕ကေလးမွာ သိပ္လွတဲ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ရိွတယ္။
အဲဒီေကာင္မေလးဟာ အစိမ္းေရာင္ဖိနပ္ေတြကိုပဲ စီးေလ့ရိွတယ္။
အဲဒီေကာင္မေလးကို ကြ်န္ေတာ့္ဘက္က ၿငိတြယ္မိလာေတာ့ ေကာင္မေလးက ကြ်န္ေတာ့္ကို စကားျပန္တယ္။
ဒီဆယ္တန္းစာေမးပြဲကို ထူးထူးခြ်န္ခြ်န္ေအာင္ခဲ့ရင္ သူစဥ္းစားေပးပါမယ္တဲ့။
(ခ)
ကြ်န္ေတာ့္တို႔ရဲ႕ ေက်ာင္းေတာ္မွာ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ စာၿပိဳင္ဘက္ေတြရိွတယ္။
ဆယ္တန္းတို႔ သဘာဝ ဂုဏ္ထူးေတြ တန္းစီေအာင္ ထြက္ခ်င္ၾကတယ္။
ႏႈတ္ကဖြင့္မေျပာေပမယ့္ စိတ္ထဲကေန စိန္ေခၚပြဲလို ႏႊဲခဲ့ၾကတယ္။ အဲဒီအတြက္ အေျဖဟာလည္း မၾကာခင္ သိလာရေတာ့မွာပါ။
မသဲမကြဲ နာက်င္မိတာက သူတို႔က ခ်မ္းသာၿပီး ကြ်န္ေတာ္က ဆင္းရဲလြန္းတာကိုပါပဲ။
ေငြေၾကး၊ က်ဴရွင္၊ စာအုပ္စာတမ္း၊ ဘဝေျပလည္မႈ အစစအရာရာမွာ ကြ်န္ေတာ္ဟာ သူတို႔ေျခဖဝါးေအာက္ ေရာက္ေနပါတယ္။
ကြ်န္ေတာ္က အေဖ့အလုပ္ကို လုပ္ေနခ်ိန္မွာ သူတို႔က က်ဴရွင္တက္ေနတယ္။ ကြ်န္ေတာ္က ထင္းခြဲေနတဲ့အခ်ိန္မွာ
သူတို႔ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္ေပ်ာ္ေနပါၿပီ။ စာေမးပြဲနီးလို႔ သူတို႔က ဆရာဝန္ေခၚၿပီး က်န္းမာေရးအတြက္ ေဆးစစ္ခ်ိန္မွာ
ကြ်န္ေတာ္က မိသားစုအပိုဝင္ေငြအတြက္ ရပ္ကြက္ထဲမွာ မီးကင္းေစာင့္ေနရပါတယ္။
ၿပိဳင္ပြဲကေတာ့ အေျခအေနကေလးေတြ အဲဒီလို ကြာပါတယ္။
မ်က္ႏွာမွာ မထီတရီ ျပံဳးထားေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ နည္းနည္းကေလး ေမာေနမိပါတယ္။
(ဂ)
ေနာက္ဆံုးအခ်က္က အဆိုးဆံုးပါပဲ။
တကၠသိုလ္မွာ ကံေကာ္ေတြပြင့္တာ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ မပါဘူး ထင္ပါရဲ႕။
လမ္းဆံုးေတာ့ ရြာက ပ်က္ေနပါၿပီ။ ဒီစာေမးပြဲ ေအာင္သြားၿပီးလို႔ရိွရင္ ကြ်န္ေတာ္ရဲ႕ ေက်ာင္းသားသက္တမ္းလည္း ၿပီးဆံုးသြားပါၿပီ။
အေမ့လက္ေတြ ထမင္းဆက္ခ်က္ႏိုင္ဖို႔ အတြက္ ကြ်န္ေတာ့္ ေျခေထာက္ေတြ အလုပ္ရွာထြက္ရေတာ့မွာပါ။
တာဝန္ယူႏိုင္တဲ့ အသိရိွေပမယ့္ သူမ်ားတကာလို တကၠသိုလ္မတက္ႏိုင္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ အလြမ္းလႈိင္းေတြ
မႈိင္းအိေနခဲ့ပါတယ္။
(၄) အဲဒါပါပဲ။ အဲဒီအေျခအေန သံုးရပ္အရ ေအာင္စာရင္းလာနားေထာင္ရတာ ပူေလာင္ပ်ပ်ရိွရပါတယ္။
အဲဒီညရဲ႕ သန္းေခါင္လြန္အခ်ိန္မွာ ကြ်န္ေတာ္အပါအဝင္ လူမ်ားစြာဟာ ၿမိဳ႕နယ္ပညာေရးမွဴး႐ံုးေရွ႕မွာ ရိွတယ္။
တာဝန္ရိွသူေတြက ေလာ္စပီကာေတြ၊ ကက္ဆက္ေတြ အသင့္ျပင္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ လာနားေထာင္သူေတြကလည္း
ေနမထိ ထိုင္မသာ မၿငိမ္မသက္ ျဖစ္ေနၾကပါတယ္။
မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ အုပ္စုလိုက္ေတြ လာၾကတယ္။ ေဆြေတြမ်ဳိးေတြလည္း ပါၾကတယ္။
ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ တစ္ေယာက္တည္း။ ေမွာင္ရိပ္သည္းတဲ့ တစ္ေနရာမွာ မတ္တတ္ရပ္ေနပါတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ မိုးစက္ကေလးေတြ ရွပ္ရွပ္က်လာတယ္။
လူေတြ ထီးဖြင့္ေဆာင္းၾက၊ မိုးခိုၾက၊ ကိုယ္ပိုင္ကားေလးေတြထဲ ျပန္ဝင္ၾက၊ ေနာက္ မိုးတိတ္ေတာ့ ျပန္ထြက္လာၾက။
ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ မူလေနရာမွာပဲ ကိုယ္ေပၚက မိုးစက္ေတြကို ခါခ်လိုက္တယ္။
မၾကာမီ ေအာင္စာရင္းေတြ ေၾကညာေတာ့မယ္။ လူေတြကို ကြ်န္ေတာ္ လိုက္ၾကည့္ေနမိတယ္။
ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ အစိမ္းေရာင္ဖိနပ္နဲ႔ ေကာင္မေလးဟာ ကြ်န္ေတာ့္အရြယ္ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ ျပံဳးရယ္ စကားဆိုေနပါတယ္။
ကြ်န္ေတာ့္ကိုေတာ့ သူျမင္ပံုမရပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ သူတို႔ကို ဆက္မၾကည့္ေတာ့ပဲ မ်က္လံုးလႊဲလိုက္တယ္။
ဟိုေနရာ၊ သည္ေနရာမွာေတာ့ ေက်ာင္းသားအုပ္စုမ်ားစြာဟာ ဘယ္တကၠသုိလ္မွာ ဘယ္ေမဂ်ာနဲ႔
ဆက္တက္သင့္တယ္ဆိုတာကို တိုင္ပင္ၾကတယ္။
ကြ်န္ေတာ္ သူတို႔ကို အားက်ေငးေမာေနခ်ိန္မွာပဲ ကြ်န္ေတာ့္ အနားကို ေရႊေက်ာင္းေတာ္က
မဟာၿပိဳင္ဖက္ေတြ ေရာက္လာပါေတာ့တယ္။
ကြ်န္ေတာ္ စိတ္ညစ္ၿပီး သူတို႔ေဘးက ခြာလာခဲ့တယ္။
အားငယ္သလိုလို၊ နာၾကည္းသလိုလိုလည္း ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ ဒီလူအုပ္ႀကီးနဲ႔ ေဝးရာကို ကြ်န္ေတာ္ ထြက္လာခဲ့ေတာ့တယ္။
အဲဒီလိုနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ဟာ ရွင္းလင္းတိတ္ဆိတ္ၿပီး အလ်င္တစ္ခါမွ မေရာက္ဘူးတဲ့
လမ္းက်ဥ္းကေလးတစ္ခုထဲကို ေရာက္သြားပါတယ္။
လမ္းေဘးခံုေလးမွာ ထိုင္ၿပီး မိုးေပၚက လမင္းကို ကြ်န္ေတာ္ ေငးၾကည့္ေနမိတယ္။
သက္ျပင္း၊ ႏွင္းဝတ္ ႏွင္းမႈံ၊ အာ႐ံုေတြ ရိုင္းႂကြေနတဲ့ည.....
ၾကာလာရင္ ကြ်န္ေတာ္ မ်က္ရည္က်မိမယ္.......
(၅) ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ လမင္းကို ကြ်န္ေတာ္ ေငးေနမိလဲ မသိပါဘူး။
နားထဲမွာ ပင့္သက္႐ိႈက္ခတ္သံၾကားမိလို႔ လွည့္ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ ကြ်န္ေတာ့္နံေဘးမွာ လူတစ္ေယာက္ ေရာက္ေနပါတယ္။
“ဟင္….”
ကြ်န္ေတာ္ သိပ္အံၾသသြားတယ္။
အဲဒီလူဟာ အရပ္ရွည္ရွည္ အသားအရည္ ျဖဴဝင္းစိုျပည္တယ္။
အညိဳေရာင္ ဝတ္ဆင္ထားတယ္။ သူ႔လက္ထဲမွာ ရိုးတံရွည္တဲ့ ျမက္ကေလးတစ္ပင္ကို ကိုင္ထားတယ္။
အဲဒီျမက္ပင္ေလးကို လႈပ္ယမ္းၿပီး လမ္းကေလးဆီ ေငးၾကည့္ေနတယ္။
ကြ်န္ေတာ့္ စိတ္ထဲမွာ တစ္စံုတစ္ရာကို အလိုလိုသိလိုက္ၿပီး ႏႈတ္ကလည္း အမည္ေခၚလိုက္မိပါတယ္။
“ဦးပိုက္ႏြယ္”
သူက ႏူးႏူးညံ့ညံ့ လွည့္ၾကည့္ပါတယ္။
“သားက ဦးကို သိလား ….”
“ဟုတ္…ဟုတ္ကဲ့ သိပါတယ္။ အေမက ေျပာျပဖူးပါတယ္”
သူက ေခါင္းညိမ့္ၿပီး မ်က္ႏွာျပန္လႊဲသြားတယ္။ သူက ဦးပိုက္ႏြယ္ဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္က သတိရၿပီး
မိုးေပၚက လမင္းကို ေမာ့ၾကည့္မိတယ္။ လမင္းက ပပဝင္းသာလို႔….။
“မင္း ဘာျဖစ္လို႔ လမင္းကို ၾကည့္ၾကည့္ေနတာလဲ”
“ဟင့္အင္း…ဘာျဖစ္လို႔မွ မဟုတ္ပါဘူး”
အဲဒီမွာ ကြ်န္ေတာ္ သတိထားလိုက္မိတာက သူဟာ လမင္းကို လံုးဝမၾကည့္ေတာ့ဘူးဆိုတာပါပဲ။ “ဦးက အခုေတာ့ လမင္းကို မၾကည့္ေတာ့ဘူးေနာ္”
“အင္း…”
“ဟိုတုန္းက ဘာျဖစ္လို႔လဲဟင္”
“ကြ်န္ေတာ့္ကို ေျပာျပပါလား ဦးရယ္”
သူက မဲ့ျပံဳးတစ္ခ်က္ကို အေတာ္ၾကာေအာင္ ျပံဳးေနပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့မွ…
“ဦးငယ္ငယ္ ကေလးတုန္းကေပါ့ကြာ….”
“ဟုတ္ကဲ့”
“ထမင္းဆာလို႔ ငိုေတာ့ အေမက ေျပာတယ္ မငိုနဲ႔တဲ့။
လမင္းႀကီးဆီက ထမင္းးဆီဆမ္းကို ေရႊလင္ဗန္းနဲ႔ ေတာင္းေပးမယ္တဲ့။
ၿပီးေတာ့… တကယ္လည္း ေအာ္ေတာင္းတယ္” “ဟုတ္ကဲ့”
“ဦးကေတာ့ ေစာင့္ေနတာေပါ့။
လမင္းႀကီးဆီက ထမင္းဆီဆမ္းေတြ ေရႊလင္ဗန္းနဲ႔ လာမယ္ဆိုၿပီး က်ိတ္ေစာင့္ေနတာေပါ့။
အဲဒီလိုနဲ႔ ႏွစ္ေတြၾကာသြားတယ္။ ေရာက္မလာဘူး။ ကမာၻေျမနဲ႔ လက ခရီးမိုင္ေတြ ကြာလြန္းလို႔ မေရာက္ေသးတာပဲ။
လမ္းမွာ ၾကာေနတာပဲ။ တစ္ေန႔ေတာ့ ေရာက္လာမွာပဲဆိုၿပီး စိတ္ရွည္ရွည္နဲ႔ ထပ္ေစာင့္တယ္။
ဦးရဲ႕ အေမလည္း ဆံုးသြားတယ္။ ေနာက္ထပ္ ႏွစ္ေတြ ၾကာသြားတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဦးလည္း ေသဆံုးခဲ့တယ္။
ထမင္းဆီဆမ္း ေရႊလင္ဗန္းကေတာ့ ေရာက္မလာခဲ့ဘူး။
အဟင္း… ဦးေသဆံုးခ်ိန္မွာ အဓိကက်တဲ့ ေရာဂါကေတာ့… အဲဒီ လမင္းကင္ဆာေပါ့ကြာ” ကြ်န္ေတာ္ မခ်င့္မရဲ ဝင္ေျပာမိတယ္။
“ဦးကလည္း ေခတ္ပညာေတြ သင္ၿပီးေတာ့…”
သူက ရယ္ပါသည္။
“အဲဒီလို ေခတ္ပညာေတြသင္၊
အျမင္ေတြ က်ယ္လာေတာ့ ေနရာအႏွံ႔က ထမင္းဆီဆမ္းေတြ၊
ေရႊလင္ဗန္းေတြကို ပိုျမင္လာမိ၊ ပိုေမွ်ာ္လင့္မိတာေပါ့ကြာ။
ကိုယ္ကလည္း လမင္းႀကီးဆီကို ပိုေငးမိတာေပါ့…” ၿပီးေတာ့ သူက မ်က္ႏွာတည္သြားၿပီး…
“အဲဒီေတာ့ သားကို ဦးက တစ္ခုမွာမယ္…”
“ဟုတ္ကဲ့”
“လမင္းဆီက ထမင္းဆီဆမ္း ေရႊလင္ဗန္ူေတြကို ဘယ္ေတာ့မွ မေတာင္းနဲ႔ကြာ၊
ဘယ္ေတာ့မွ ရမွာ မဟုတ္ဘူး..”
ကြ်န္ေတာ္ ဘာမွ ျပန္မေျပာမိဘူး။ ႏွစ္ေယာက္တည္းရိွတဲ့ စကားဝိုင္းေလးဟာ တိတ္ဆိတ္သြားပါတယ္။
အတန္ၾကာမွ ကြ်န္ေတာ္က သူ႔ကို ရုပ္ရွင္ေတြ၊ ဝတၳဳေတြမွာ ပါေနက်စကား တစ္ခြန္း ေျပာလိုက္တယ္။
“ဒီလိုေပါ့ ဦးရယ္၊ လူဆိုတာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ ရွင္သန္ရတာေပါ့…” “ဘာ….”
သူက ကြ်န္ေတာ့္ကို ဖ်တ္ခနဲ လွည့္ၾကည့္တယ္။
တစ္ၿပိဳင္နက္တည္းမွာပဲ သူ႔လက္ထဲက ရိုးတံရွည္ျမက္ကေလးဟာလည္း လြတ္က်သြားတယ္။
သူက ျပန္မေကာက္ေတာ့ဘဲ ေငးၾကည့္ေနရင္းက သက္ျပင္းရွည္ႀကီးခ်တယ္။
“အင္း…လူေတြက အဲဒါပဲ သိၾကတယ္။
အဲဒီေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ ျပန္ေသေနရတာကိုေတာ့ မသိၾကဘူး ”
“ဗ်ာ…”
“လူဟာ ေမွ်ာ္လင့္မိရင္ ေမွ်ာ္လင့္မိသေလာက္ ခံစားရတယ္…” သူ႔အသံက ေၾကမြ အက္ကြဲေနတယ္။
“မိုးကုတ္စက္ဝိုင္းႀကီးေတြကို လွတယ္လို႔ မင္းမထင္မိဘူးလား…”
“ထင္ပါတယ္…”
“အဲဒီ မိုးကုပ္စက္ဝိုင္းႀကီးဆီကို ေရာက္ေအာင္ ေလွ်ာက္လို႔ျဖစ္ႏိုင္မလား…”
“ဟာ…ဘယ္ျဖစ္ႏိုင္မလဲ ဦးရဲ႕”
“အင္း…ဟုတ္တယ္ေနာ္..
မိုးကုပ္စက္ဝိုင္းႀကီးဆီကို လမ္းေလွ်ာက္လို႔ တို႔ ဘယ္ေတာ့မွ ေရာက္မွာ မဟုတ္ဘူး။
တို႔ ေလွ်ာက္သေလာက္ သူက လိုက္ေရြ႕လ်ားသြားမွာပဲ…
ေလာကမွာ
“မာယာယဥ္ေက်းမႈ” ေတြ ရိွတယ္သားရဲ႕။
တခ်ဳိ႕အရာေတြဟာ ျမင္ရံုနဲ႔ပဲ ေက်နပ္ယူရတယ္။ ဆုပ္ကိုင္ခ်င္လို႔မရဘူး။
အဲဒီေတာ့ ေလာကမွာ အရာရာကို မိုးကုပ္စက္ဝိုင္းမ်ဥ္းသားၿပီး ၾကည့္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားေပါ့…။
ေတာင္ထြတ္ေတြမ်ားရင္ ေခ်ာက္ကမ္းပါးေတြ မ်ားတယ္။
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြမ်ားရင္၊ “အမွားပူဝန္”ေတြ မ်ားလိမ့္မယ္…”
(၆)
“ဘာ…. ဘာကိုမွ မေမွ်ာ္လင့္ရင္ေကာ ဦး…” သူက ထည္ထည္ဝါဝါ ျပံုးတယ္။ ျပတ္သားတဲ့ ေလသံနဲ႔
“ဘာမွကို မေမွ်ာ္လင့္ရင္ ဘာမွကို ေၾကာက္စရာမလိုဘူးေပါ့…” “အိုး…”
သူက…လွည့္ထြက္သြားတယ္။ ေျခသံမၾကားရဘူး။ သူေပ်ာက္ကြယ္သြားတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ က်န္ရစ္ခဲ့…တယ္......
တည္ၾကည္၊ ရွင္းလင္း၊ တိတ္ဆိတ္၊ ျငိမ္သက္၊ ကြ်န္ေတာ္။ ရဲရင့္လင္းေဝလ်က္…။
အဲဒီေနရာက ထထြက္ၿပီး မူလ လူအုပ္ႀကီးဘက္ကို ျပန္ေလွ်ာက္လာခဲ့တယ္။
ကြ်န္ေတာ့္ ေျခလွမ္းေတြက ျငိမ္းခ်မ္းလြတ္လပ္ေနတယ္။
ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ဝိညာဥ္က တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားမႈ ကင္းပေနတယ္။
ကိုယ့္ကိုယ္က ေတာက္ပေနသလို ခံစားရလို႔ ငံု႔ၾကည့္ေတာ့ ရင္ထဲမွာ ၾကယ္တစ္ပြင့္ ပြင့္ေနတယ္။
ည…...........
ကြ်န္ေတာ္ ေမာ့ၾကည့္ေနရင္းမွ
မိုးေပၚက လမင္း ကြယ္သြားပါတယ္..........!!!
.........................................................................................................
(ဆရာတာရာမင္းေဝရဲ ့ေတြးစရာ တစ္ပိုင္းတစ္စ...ေပးႏိုင္စြမ္းတဲ့...စာအပိုင္းအစတစ္ခုပါ)
